De afgelopen maanden heb ik de stilte opgezocht.
En dan bedoel ik vooral online.
Ik heb me gefocust op alles wat dichtbij is.
Op wie en wat tastbaar is.
Zo keerde ik terug naar rust.

In de maanden voor die stilte werkte ik heel hard. Zette ik mooie dingen neer. Het ontwikkelen van het online programma ‘Stap uit de piekerfabriek’ voelde als het schrijven van een boek. Het krijgen van een kindje. Iets waarmee mijn ziel verbonden is. En wat al mijn aandacht nodig had. En ook als je doet wat je leuk vindt. Als je je helemaal richt op wat je missie is. Dan ook kan je je eigen pad even kwijtraken. Of gaan lopen op het pad van iemand anders. Of denken: hé dat is ook een mooi pad, misschien moet ik daarheen!

Ik merkte het aan dat een griepje maar niet over ging. Zowel bij mij als mijn kinderen. En dat het eerste dat ik dacht als één van mijn kinderen ziek was: ja maar dat kan écht niet nu! Dat ik ’s ochtends dacht: ik wil blijven liggen, omdat ik slecht geslapen had. Dat ik behoefte had aan licht. Zon. Moe was. Iets te vaak koffie dronk. En misschien wel het ergste: dat mijn inspiratie opdroogde.

En ik voelde diep van binnen dat ik het nodig had de stekker van de buitenwereld er even uit te trekken. 
Om te resetten. Om op te laden. Er volledig te zijn thuis. Om terug te keren naar mijn eigen pad. Naar rust.

Als je behoefte hebt aan rust dan helpt het meestal niet om te blijven doen wat je deed.
Dus ik maakte tijd in mijn volle agenda.
Ik las boeken.
Wandelde.
Speelde mee met de kinderen.
Mediteerde.
Nam de tijd om te koken.
Bleef zitten als de poes bij me op schoot kwam liggen.
Luisterde naar muziek.
Verfde een kast.
Keek een film midden op de dag.
At een broodje in de stad.
Ging trouw naar mijn kundalini yogales.
En misschien wel het belangrijkste: voelde wat er te voelen was.

Ik kan je vertellen: vaak riep mijn verstand dat wat ik ging doen echt niet kon. Een film kijken? Gewoon op een werkdag? Mediteren? Je kunt beter gaan slapen nu! Wandelen? Ja maar er is een boel werk te doen! Doe dat straks maar. Ik zag iedere keer weer hoe mijn verstand mij probeerde te verleiden richting moeten. Richting drukte. Richting onrust. Richting angst. En koos dan steeds weer voor rust. Soms lukte dat meteen, soms duurde het een paar dagen.

En weet je wat ik ontdekte? 

Ik deed dingen die me energie geven en daar werd ik enorm blij van.
En in de tussentijd kon ik gewoon ook nog afmaken wat ik wilde.
Lessen opnemen voor mijn programma.
Klanten coachen.
Alleen nu zonder druk(te). Vanuit rust.
En ik ging ontdekken hoeveel vrijheid er eigenlijk is. Vrijheid die ik zelf niet zag.
Omdat er een mist van ‘moeten’ omheen was gaan hangen.

Ik kreeg de ingeving dat het veel rust zou geven om een werkplek buitenshuis te hebben. Hoe idyllisch het ook klinkt en soms ook is, dat ’thuis werken’. Vanuit huis werken was voor mij ook: wonen op mijn werk. Me steeds weer los trekken van het gezin dat daar ook is. En toen diende zich vrijwel onmiddellijk een droomkantoor op een droomplek aan. Op 1 minuut fietsen van mijn huis, direct aan de rivier. Te mooi om waar te zijn. En toch droom ik niet. Een wondertje. En daar zit ik nu deze blog te schrijven.

Want ja: er is weer inspiratie.
En ja: er zijn weer ideeën.
En ja: het stroomt weer.
De rivier laat alles weer stromen.
Alles valt op zijn plek hier.
Het is de fijnste plek om te werken. De fijnste plek om mensen te ontvangen.

En jij?
Ga eens bij jezelf na: wat heb jij écht nodig als het om rust nemen gaat?
Wat weerhoudt jou ervan om daar ruimte voor te maken?