Heb jij wel eens een dagje bijgehouden hoe vaak je oordeelt over jezelf?
Of jezelf veroordeelt?

Je staat op en kijkt in de spiegel: ‘nou dat ziet er ook lekker wakker uit’! Waarom ben ik niet wat vroeger naar bed gegaan?’
Je zit aan het ontbijt en de cornflakes zijn op, het enige dat je kind van 7 bij het ontbijt naar binnen krijgt. “Wat stom dat ik daar niet aan heb gedacht!” Of wie weet richt je die wel op je partner :-).
Een collega zeurt voor de zoveelste keer over haar leidinggevende en het is echt hét moment om te laten weten dat je het niet fijn vindt dat ze dat steeds doet. En je doet het niet. Wat stom dat ik die kans niet gegrepen heb toen ze het zei!!
Je zit in een overleg en het is zo duidelijk wat er aan de hand is, maar je durft het niet te zeggen. Want wie weet zie je het helemaal verkeerd. En daarna baal je van jezelf dat je niets zei. En ga zo maar door. Observeer het eens een dagje, je zult er versteld van staan.

Helpt het je? 
Dat oordelen helpt natuurlijk niet. Dat begrijpt een kind.
Hoewel.. het kan zomaar zijn dat je de indruk hebt dat het je wel helpt.
Dat het je helpt om je werk goed te doen, om op tijd te zijn etc. Dat zou helemaal niet vreemd zijn. Maar is dat werkelijk zo dat het je helpt? Stel dat je die dingen die hier boven staan tegen jezelf zegt (en als je maar een beetje op mij lijkt is die kans best groot). Hoe maakt dit dat je je voelt? Precies. Je humeur wordt er niet beter van. Je vertrouwen wordt er niet groter van. Je hebt het gevoel dat er iets mis is met je.  Wat zou het heerlijk zijn om jezelf te waarderen. Dat je jezelf helemaal geweldig vindt, in plaats van dat je jezelf een stom mens vindt.

Inderdaad. Dat zou heerlijk zijn. Maar helpt jezelf waarderen dan wel?
Zoals ik het zie: Nee! Dan trap je namelijk in de val van de zelfwaardering. Kristin Neff schrijft erover. Zij zegt: er is een hele generatie opgevoed waarbij zelfwaardering heel belangrijk was. In de jaren 70 en 80 werd dat echt belangrijk: dat je jezelf waardeerde. Kinderen kregen de boodschap dat ze bovengemiddeld speciaal waren. De bedoeling was om mensen zich goed over zichzelf te laten voelen. Veel beter dan zelfkritiek natuurlijk. Iets dat heerste in de strenge jaren daarvoor.
Echter wat bleek.

Dat ‘positieve’ beeld van jezelf is erg kwetsbaar. Of je jezelf waardeert hangt dan af van dat beeld dat je van jezelf hebt. En of je daar aan voldoet. En dat laatste is niet mogelijk. Stel dat je dit beeld hebt meegekregen: ‘Ik ben heel speciaal en bovengemiddeld goed in wat ik doe.’ Stel nou dat je solliciteert op een baan en je wordt het niet? Dan kan dat de boodschap geven dat er iets mis is met JOU.
Je zelfbeeld is dan dus afhankelijk van je ‘score’. En van factoren buiten jou. En zo veranderlijk als wat dus.

Het kan ook anders
Dat is wat zelfacceptatie mij leert. Dat je ok bent (of: leert te zijn) met alles dat jou omvat.
Ja lees dat nog maar eens: “Ok zijn met alles dat jou omvat“.
Al je prachtige kanten en ook je ‘foutjes’. Dat je ontzettend liefdevol kan zijn naar anderen. En ook wel eens bitchy. Dat je een goede vriend(in) bent. En soms ook niet. Dat je vriendelijk bent naar jezelf, en soms ook niet (ja die hoort er ook bij!).

Dat je alles wat jij bent, kan nemen zoals het komt. Zonder dat het anders moet. Zonder dat het weg moet. Loslaten van de weerstand. Loslaten van de struggle. En dat is niet lijdzaam dingen ondergaan. Juist niet. Het is het met open armen ontvangen. Het loslaten van je oordelen. Keer op keer. Op keer. Op keer ;-).  Je open stellen voor het huidige moment. Erbij blijven. Het liefde geven. En niet vluchten.

Nee dat voelt niet altijd fijn.
Helemaal niet. Het is als mest. Het stinkt een beetje. Maar alles groeit er zo mooi
En weet je wat ik merk dat het mij geeft? Heel veel vrijheid. Onbetaalbare vrijheid. Ik ben niet meer afhankelijk van grillige oordelen. Er is een plek vol vertrouwen waar ik altijd naartoe kan.

ALTIJD?
Nou ja, daar wordt aan gewerkt :-). Het is een proces dat aandacht en waakzaamheid vraagt. En bewustzijn. Toestaan dat je weer in de val van de oordelen stapt, en zo weer terug naar die plek van acceptatie. Als een drosteblikje dat steeds iets verder uitzoomt.

Ga het maar eens doen. Een dagje de oordelen over jezelf bijhouden. En die over anderen.
Goed opletten! Want je mind zal je ervan af willen houden.
En voel dan eens hoe het voor je zou kunnen zijn als je die oordelen beetje bij beetje kan gaan loslaten.

Laat je het me weten?